N'zerekore

Vrijdag 24 december zijn we met vertraging toch eindelijk afgereisd naar N' zerekore. De fspraak was 10 uur vertrek, maar de Afrikaanse opvatting van tijd betekende dat we om 2 uur pas vertrokken. De afgelopen dagen was het woord WACHTEN het woord dat we met de franse familie vaak moesten gebruiken. We hebben kerstliedjes gezongen, elkaar nederlandse en franse woordjes geleerd enz. Maar nu eindelijk op weg. Het eerste deel was goed begaanbaar. De natuur is hier prachtig. Overal palmbomen, bananenbomen en planten die wij als kamerplanten kennen als bomen zo groor. Om 1 uur 's nachts hebben we een hotel gezocht en de volgende dag om 7 uur zaten we weer in de auto. Nu kwam eer een stuk weg van 130 km dat zeer zeer slecjt was. Waar asfalt lag was dat zo vol gaten dat auto's er een spoor naast hadden gemaakt omdat dat beter rijdt. Voetgangers lopen op het asfalt. Onze auto schuurt regelmatig met de onderkant over de grond. Het duurde erg lag als je maar 30 km per uur kunt. Het laatse stuk was gelukkig heel erg goed. Ik was kapot toen we aankwamen.
De volgende dag naar de familie in Guela geweest. Dit is het dorp waar de Roots van Akim liggen. Als je daar rondloopt lijkt het net alsof je in een openluchtmuseum loopt. Overal kleine huisjes met houtskoolvuurtjes, overal kippen met kuikens en geiten, overal kinderen die overal ligt rijst en koffie te drogen.Er werd een welkomstceremonie gehouden waar de kola werd rondgegeven. Dit is een noot die bij alle ceremonies gebruikt wordt. Er werd gezegd dat dit dorp nu ook mijn
dorp is. Er werd een geitje geslacht en later opgegeten.
(smaakte wel lekker)Er wordt hier trouwens erg veel alcohol gedronken.
We zijn later nog in het dorp v/d zus van Akim geweest, ergens aan het eind v/d wereld. Een heel smal weggetje wat lijkt op een motorcrossterrein gaat er naartoe. Het was schokned te zien dat de zus met haar gezin met 3 kinderen in een huisje zo groot als een schuur woont. Ik heb nu de noodzaak gezien v/d hulp die we geven voor het naar school gan v/d kinderen. De meeste mensen hebben nog nooit een blanke gezien, dus ik heb veel bekijks. Kirsten, de naam die ze voor blanke gebruiken was in Conakry Fote en hier Tubabu of Leblanc. Het hele dorp stond om me heen.