Terug in Conakry

De laatste dagen in N'zerekore zijn alweer voorbij. We hebben een ceremonie voor de begrafenis van Jean gehad in Guela. Jean is de broer van Akim, die in Marseille woont. Hij is in Juli overleden en zijn as is in een container naar Guinea gebracht. Het was een enorm probleem om de container vrij te krijgen, zoals vaak was het elke dag weer....morgen! Sirah en Valentin zijn dochter en kleinzoon moesten inmiddels alweer terug naar huis dus konden dit niet meemaken. Jean is begraven bij zijn voorouders en dit gebeurde op de traditionele manier, dus weer met kola,veel gepraat, maar ook met muziek en veel eten en drank. Er werden een varken en kippen geslacht en heeeel veel rijst gekookt.
Enkele dagen voordat we in Guela waren voor de ceremonie, was er een groot feest. Daar schreef ik de vorige keer over toen we niet verder mochten. Het bleek een feest te zijn vanwege de besnijdenis van meisjes en vrouwen, niet echt een fijne aanleiding om feest te vieren. Het schijnt hier in de dorpen nog veel voor te komen. Van de zus van Akim hoorden we dat de sociale druk heel erg groot is. Haar dochters zijn niet besneden, maar er wordt wel steeds naar gevraagd en ze moet sterk zijn om niet onder de druk te bezwijken. De vrouwen en meisjes waren herkenbaar door een witte doek die ze over hun hoofd droegen. Ze hurkten steeds neer bij mensen en neurieden dan wat. Ook moesten ze achterstevoren het huis binnengaan. Ik kreeg er kippevel van.Op een gegeven moment liepen ze allemaal de bush in en kwamen terug in een lange stoet. Ze hadden allemaal een nieuwe jurk aan en een nieuwe doek over hun hoofd. Er waren meisjes bij van 3 jaar, maar ook vrouwen die zelf al een kind hadden. Het was schokkend te zien hoelang de stoet was, het waren er vast wel 200!!!! Ik ben op een gegeven moment maar ergens anders gaan staan, ik werd er echt misselijk van.
We hebben ook eindelijk kleine Pieta gezien. Zij is de dochter van een hele goede vriend van Akim. Als ze een jongen was geweest had ze zijn naam gekregen, maar nu mocht Akim kiezen of ze Suwa naar zijn moeder of Pieta naar mij genoemd zou worden.
Ze is nu 2 jaar en dat is de leeftijd dat veel kinderen me maar een rare witte vrouw vinden. Zij dus ook. Het speeltje met geluid was wel heel interessant (met dank aan Boudien of Hilly)en dat dufde ze op een gegeven moment aan te nemen. De pop die mijn moeder mee had gegeven was ook leuk, maar ik moest niet te dichtbij komen. Madja, ze heeft een heleboel van jouw kleren gekregen, daar waren ze erg blij mee.
We zijn weer teruggegaan naar Conakry
Daar zijn we weer bij de adoptiefvader van Akim geweest. Hij is inmiddels minister van transport geworden. Hij had het vreselijk druk, dus we moesten lang wachten voor hij eindelijk tijd had om met ons te praten. Zelf 'savonds om 10 uur zitten er bij hem thuis nog allemaal mensen te wachten die met hem willen praten.
We zijn nog een dag naar een eilandje geweest. In een houten bootje de zee op naar een soort expeditie robinson eiland. We hadden het strand voor ons alleen. Er werd een biertje gebracht en eten voor ons gekookt wat we op het strand hebben opgegeten, heerlijk een dagje relaxen na alle drukte van Conakry. Je rijdt daar constant in de file.